Mexico

Op 6 januari ga ik voor 3 weken naar een holistisch en integratief behandelcentrum voor kanker in Mexico voor aanvullende en hoopgevende behandelingen. Hope4Cancer is een erkende wereldleider op het gebied van holistische en integratieve oncologie.

Het behandelcentrum van Hope4Cancer maakt gebruik van innovatieve, niet toxische behandelingen om alle stadia en soorten kanker te behandelen. Bij Hope4Cancer geloven ze dat een goed afgeronde behandeling niet alleen de ziekte behandelt, maar ook de persoon geneest. Daarom gebruiken ze zeven basisprincipes van kankertherapie als basis voor hun holistische benadering van het hele lichaam om kanker te kunnen bestrijden.

De volgende 7 basisprincipes worden gehanteerd:

1.      Niet- toxische kankertherapieën

In het proces van het doden van kankercellen, vernietigen traditionele behandelingen vaak ook gezonde cellen. Bij H4C zijn behandelplannen ontworpen om traditionele methoden te vervangen door niet- toxische therapieën. De niet- toxische kankertherapieën richten zich alleen op kankercellen en houden vitale weefsels en organen gezond. 

2.      Immuno-Modulatie

Je immuunsysteem is een natuurlijk genezingsmechanisme dat is ontworpen om je lichaam te beschermen tegen allerlei schadelijke stoffen. Elk behandelplan moet een middel bevatten om het immuunsysteem te versterken en te stimuleren, waardoor het natuurlijke vermogen om kankercellen te herkennen en te bestrijden wordt hersteld.

3.      Voeding   

Om optimaal te kunnen functioneren en kanker te bestrijden, moet de voedingsbehoefte van het lichaam optimaal worden ondersteunt. Een centraal onderdeel van het behandelplan is een persoonlijk maaltijdplan dat is ontwikkeld door een interne voedingsdeskundige , die een evenwichtige calorie- inname garandeert en een alkalisch dieet van bladgroenten en laag- glycemisch fruit introduceert voor een optimale cellulaire gezondheid. 

4.      Ontgifting

Ons lichaam wordt dagelijks blootgesteld aan een aantal verontreinigende stoffen. Van zware metalen die extern worden aangetroffen in ons voedsel, water en luchttoevoer tot de dode kankercellen die intern worden verwerkt. Deze gifstoffen verhinderen een goede werking en remmen het natuurlijke vermogen van het lichaam om zichzelf te herstellen. Ontgiftingstherapieën vormen een aanvulling op het persoonlijke behandelplan om o.a. schadelijke metalen te verwijderen en het algehele herstel van het lichaam te bevorderen.

5.      Oxygenatie

Zuurstof vormt de basis van zowel leven als herstel. Wanneer het zuurstofgehalte van een cel onder de 40 % zakt, ontstaat er een zure omgeving die de groei van kankercellen bevordert. Van eenvoudige ademhalingstechnieken tot actuele zalven die ozon rechtstreeks op tumorlocaties afleveren, zuurstoftherapie wordt in ieder behandelplan opgenomen om genezing van gezonde cellen te ondersteunen en toxische opbouw te voorkomen.

6.      Microbioom herstellen

Bacteriën, schimmels, virussen en protozoa vormen allemaal een complex ecosysteem van microben in ons lichaam. Wanneer dit ecosysteem gezond en evenwichtig is, spelen microben een positieve rol. Helaas kunnen veel factoren van het moderne leven de balans van het microbioom verstoren, waardoor microben agressief en pathogeen worden, wat leidt tot een hogere incidentie van ziekten. Ieder gepersonaliseerd behandelplan is gericht op het herstellen van de balans van gezonde microben in het lichaam.

7.      Emotionele en spirituele genezing

De medische gemeenschap heeft al lang erkend dat er een verband bestaat tussen emotionele en biologische functies. Of het nu gaat om het identificeren van mogelijke mentale oorzaken van ziekte, of het versterken van positieve emoties om de fysieke reactie van het lichaam te ondersteunen, ondersteunende therapieën gericht op genezing van zowel de geest als de ziel vormen een integraal onderdeel van elk behandelplan.

Naast het werken aan alle bovengenoemde basisprincipes zijn er naar aanleiding van een uitgebreide beoordeling en screening door een oncologisch arts een paar hoofdbehandelingen voor mij geselecteerd. Hierbij is specifiek naar mijn medische situatie gekeken. Het gaat om de volgende hoofdbehandelingen:

1.      Foto Dynamische Therapie Plus

Foto dynamische therapie plus is een innovatieve en effectieve behandeling met een lange lijst voordelen, bouwt voort op de basis van Sono Photo Therapy met een meer directe toepassing van laag- niveau laserlicht. 

2.      Sunivera protocol voor bio- immunotherapie

Sunivera Bio- immunotherapie combineert een krachtige, immunotherapeutische macrofaag activerende factor (MAF) met synergetische therapieën en nutraceuticals die samenwerken om het aangeboren en adaptieve immuunsysteem te moduleren. MAF is essentieel voor het vermogen van het immuunsysteem om kankercellen te herkennen en te doden. 

Het immuunsysteem houdt ons lichaam vrij van ziekteverwekkers en stopt elke abnormale celgroei die tot kanker zou kunnen leiden. Eén van de belangrijkste kenmerken van kanker is het vermogen om het immuunsyteem uit te schakelen of te vermijden, waardoor het ononderbroken kan groeien. Sunivera brengt licht in de immuunverarmde duisternis van kanker. 

3.      Salvus Bio- immunotherapie

Salvus Bio- immunotherapie is een krachtige behandeling die gecombineerd wordt met de andere kern therapieën en op een andere wijze ook het immuunsysteem opnieuw de mogelijkheid geeft om kankercellen aan te vallen en op te ruimen. De therapie bestaat uit drie verschillende fases waaronder IV-infusie, eiwitinjecties en een orale spray voor thuisgebruik. 

4.      AIC- therapie

Antiorbital Ionic Calcium Therapy, verhoogt de concentratie van calciumionen in het bloed en levert een aantal kankerbestrijdende voordelen op. 

Kankercellen overleven grotendeels dankzij hun vermogen om zich te verbergen voor het immuunsysteem. Door melkzuur af te scheiden tijdens metabole processen, creëren en behouden ze een zure micro- omgeving die de immuunactiviteit onderdrukt en tumorgroei stimuleert. Calcium- ion gaat dit effect tegen en neutraliseert melkzuur tot een PH- waarde van 7,4, waardoor de immuunrespons rond tumorplaatsen wordt genormaliseerd en gezonde zuurstofniveaus worden hersteld. Daarnaast heeft het nog andere functies om kankercellen te detecteren, te vernietigen en het lichaam te herstellen. 

Om de rust voor de kinderen zoveel mogelijk te bewaren heb ik er bewust voor gekozen om deze reis alleen aan te gaan.

In Mexico overnacht ik in een all-inclusive resort en krijg ik 6 dagen per week behandelingen in de kliniek. Ik word iedere ochtend om 07.00 opgehaald en zal in de namiddag rondom 16.00 weer worden teruggebracht naar het resort. Gedurende deze drie weken zal ik alle behandelingen ondergaan en daarnaast ook instructies krijgen over hoe ik dit thuis zelf voort kan zetten. Na afloop van mijn verblijf in Mexico krijg ik voor 3 maanden alle spullen mee die ik nodig zal hebben om dit te realiseren. Ik zal daarbij ook ondersteunt worden d.m.v. thuisbegeleiding in de vorm van telefonische en online consulten. Na 3 maanden reis ik terug naar Mexico voor verschillende onderzoeken om te kunnen beoordelen of de behandelingen aanslaan. Dit zal voor ongeveer 1 week zijn. Er wordt in principe geadviseerd om daarna nog mimimaal 1 keer terug te komen voor het goed blijven monitoren van mijn gezondheid en het eventueel bijstellen van het behandelplan. Mocht dit niet haalbaar zijn dan zal er worden gekeken naar andere manieren om de behandelingen en aangepaste leefwijze thuis zo goed als mogelijk vol te blijven houden. Het gaat tenslotte naast de kortere, intensievere behandelingen ook om een blijvende verandering qua levenswijze. Ik zal sowieso 1 jaar in contact blijven met de kliniek en blijvend ondersteuning ontvangen.  

Mijn keuze om naar Hope4Cancer te gaan is omdat ik al mijn kansen op volledig herstel of tenminste een langere levensverwachting volledig wil benutten. Hoe het precies voor mij uitpakt weet ik niet, garanties krijg ik logischerwijs nooit. Wat ik wel weet, is dat ik iedere dag het allerbeste doe voor mijn algehele gezondheid en dat ik daardoor achteraf nooit zal zeggen; “Had ik maar…”. Ook vanuit Hope4Cancer zijn ze heel eerlijk en realistisch en beloven geen wonderen, maar wel hele goede hoop op mooie en wellicht toch wonderbaarlijke resultaten. Er zijn zeer veel positieve ervaringen van mijn voorgangers die tegen alle verwachtingen in zijn genezen of veel langer hebben geleefd dan volgens de statistieken mogelijk was. 

Mijn gezondheidssituatie is nu hoofdzakelijk dankzij het aanslaan van de anti hormonale therapie stabiel en op het moment dat dit medicijn niet goed genoeg meer werkt liggen er nog een paar andere behandelopties op de plank klaar. Ik ben mezelf er alleen wel van bewust dat deze plank eendaags leeg zal zijn en ik daarmee de boodschap zal krijgen dat ik uitbehandeld ben. Tot er geen nieuwe doorbraken op het gebied van nieuwe behandelmogelijkheden in Nederland zullen zijn is er voor mij geen zicht op een duurzame oplossing. Ik wil daarom heel graag deze extra tijd die mij gegeven is zo effectief mogelijk invullen, de uiterste grenzen opzoeken en daarmee ook trouw blijven aan mijn motto; Het onmogelijke, mogelijk maken. 

Het is heel wat om deze reis aan te gaan en mijn gezin voor 3 weken achter te moeten laten. Desondanks kijk ik er ook heel erg naar uit. Mijn verlangen om mezelf onder te dompelen in hoop en heel concreet aan de slag te mogen gaan is groot. Het geeft mij houvast, de moed om door te gaan en mijn eigen (wijze) zoektocht met rust en in vertrouwen te vervolgen.  

Een jaar later...

We verzamelen als mens gedurende ons leven datums waarop we iets positiefs, iets bijzonders of iets negatiefs ervaren. Datums die daardoor voor altijd in ons geheugen gegrift staan. Precies vandaag is voor mij zo’n datum.  

Op 15 december 2021 kreeg ik heel slecht nieuws te horen… Tegen alle verwachtingen in waren er meer uitzaaiingen op de scan gevonden in verschillende wervels van mijn wervelkolom en in mijn bekken. De stille hoop dat het bij die ene lokale uitzaaiing zou blijven was hiermee volledig van de baan.

Ik herinner het mezelf nog als de dag van gisteren. Ik zie het beeld nog voor mij van de oncoloog die ons mee vraagt naar de spreekkamer. Bij het roepen van mijn naam, knijpt ze haar beide ogen eventjes samen, maakt een knikkende beweging met haar hoofd en glimlacht bescheiden. Het komt op mij over als een bemoedigende en geruststellende blik. Zou dit goed nieuws betekenen?? Tja…dat is wat je meestal doet als patiënt. Je probeert op allerlei manieren je oncoloog te scannen en let daarbij op ieder minuscuul en onbenullig detail. We lopen mee naar binnen en nog voordat we goed en wel op onze stoel zitten komt het hoge woord er met een sneltreinvaart uit. “Je hebt een CT- scan gehad en daarop zijn helaas nieuwe afwijkingen gevonden”. BAM!!! Voor de zoveelste keer een klap in mijn gezicht…Ongeloof en boosheid borrelen bij mij op. “Wat doe ik verkeerd, ik doe zo mijn best!” roep ik uit. De oncoloog begint van alles te vertellen, maar de inhoud van haar woorden kunnen mij met geen mogelijkheid meer bereiken. Een half uur later staan we beduusd en met een betraand gezicht weer buiten… Opnieuw de beangstigende onzekerheid tegemoet…

Nu een jaar later… i’m still standing en ik kan met dankbaarheid terugkijken op een overwegend positief jaar. Op zo nu en dan de mentale hobbels na heb ik mezelf fysiek juist heel gezond en energiek gevoeld en is mijn gezondheidssituatie gestabiliseerd en tot dusver ook stabiel gebleven.

Ik had van te voren nooit gedacht dat ik als mens zoveel tegenslagen zou kunnen incasseren en over zoveel veerkracht zou beschikken. Ik heb noodgedwongen in de afgelopen twee jaar hiervoor verschillende strategieën gecreëerd voor mezelf, waaronder het lezen van veel ervaringsverhalen. Het lezen van verhalen van mensen die soortgelijke processen hebben doorlopen geven mij veel hoop en kracht en vooral HOOP is hetgeen wat mij keer op keer  de moed heeft gegeven om weer op te staan en ervoor te blijven gaan!

Één van de ervaringsverhalen waar ik erg door geïnspireerd ben geraakt is die van Kris Carr. Bij haar werd er op haar 31^e een zeldzame en ongeneeslijke vorm van kanker geconstateerd, maar in plaats van bij de pakken neer te zitten besluit ze de ziekte een make- over te geven: ze maakt een documentaire over haar leven met kanker en schrijft verschillende boeken met tips hoe om te gaan met deze ziekte. Doordat ze haar leven in eigen hand heeft genomen is haar ziekte inmiddels al voor 20 jaar stabiel- tegen alle medische verwachtingen in. Ze beschrijft alles met typische humor en wijsheid en bewijst met haar verhaal dat het mogelijk is om ondanks de diagnose kanker toch een gezond en gelukkig leven te leiden.

Graag sluit ik deze keer dan ook af met een inspirerend en hoopgevend stukje tekst van Kris Carr.

(Over)lever

Een (over)lever is een zegevierend persoon die met, na of ondanks een diagnose of een traumatische gebeurtenis leeft. (Over)levers weigeren zich te identificeren met hun tegenslagen. Ze laten zich niet tegenhouden door de beperkingen van een label. (Over)levers gebruiken de confrontatie met hun sterfelijkheid juist als een katalysator om een beter zelf te creëren. We transformeren onze ervaring zodat we ons spiritueel, emotioneel, fysiek en mentaal verder kunnen ontwikkelen. Onze realiteit daagt ons uit om dieper te gaan.

(Over)levers ontwikkelen een innerlijke kern die nooit het slachtoffer zal worden van een woord.        

Delen = Helen

Open en kwetsbaar durven zijn, een waardevolle levensles waar ik graag meer aandacht aan wil besteden. In plaats van isoleren en alles bij mezelf houden, juist verbinden en delen.

       

De afgelopen periode heb ik veel verdriet, onmacht en vooral angst gevoeld. 

Ik heb de neiging om op dit soort momenten niets van mezelf te laten zien en horen, alleen berichten te sturen als ik voel dat ik in mijn kracht sta. Ik wil dit doorbreken en mezelf ook laten zien op moeilijke en kwetsbare momenten, de rauwe en grillige kant blootleggen van het proces waar ik doorheen ga. Want naast mooie inzichten, persoonlijke groei en bloei, is er ook de andere kant van de medaille en dat mag er ook zijn. Soms word ik door deze emoties overvallen en lijkt er geen enkele aanleiding voor te zijn. Dit keer had het vermoedelijk te maken met het vertragen van mijn dagelijkse leven i.v.m. mijn fysieke herstel na de operatie en de controle CT- scan die weer in zicht komt. 

Ik werd mezelf het meest bewust van deze emoties toen ik op woensdag 9 november voor de 4^e keer in 2 jaar tijd naar de voorbereidingskamer van de OK werd gereden. 

Alleen liggend en wachtend in het ziekenhuisbed voelde ik mezelf opeens weer even heel klein, kwetsbaar en verloren. Ik voelde onzichtbare tranen van verdriet langzaam opwellen en over mijn wangen rollen. Onzichtbaar omdat ik ze duidelijk voelde, maar ze niet door wilde laten breken. In plaats van mijn verdriet op dat moment toe te laten, slikte ik nog maar eens, zette ik mijn kaken nog wat steviger op elkaar en zette ik mijn adem vast. Mezelf schrap zetten, doorbijten en dwars door de pijn heen gaan lijkt op die momenten de enige juiste uitweg te zijn. Ondertussen luisterde ik naar de vrolijk kakelende mensen om mij heen, pratend over ditjes en datjes, wachtend op ingrepen die garant zullen staan voor volledig herstel. Ik zelf niet wetend of de keuzes die ik maak en de stappen die ik zet mij werkelijk van A naar Beter zullen brengen. Het contrast is pijnlijk groot, niemand zich ervan bewust dat dit voor mij heel anders ligt.   

Het besef van deze aanhoudende onzekerheid maakt mij af en toe radeloos, gefrustreerd en vooral ontzettend bang. Gevangen in een lichaam en een leven waar ik zelf niet voor heb gekozen.   

Zo graag zou ik op deze momenten eventjes willen ontsnappen aan deze benauwende realiteit, mezelf willen verstoppen, de slechte film waar ik ongevraagd de hoofdrol in speel uit willen zetten of op zijn minst even de pauze knop in willen drukken. Gewoon weer even mijn oude, vertrouwde zelf mogen zijn. In vrijheid en zorgeloosheid mijn leven leiden.

Het bekende dal leek dit keer weer oneindig diep en donker te zijn en gevangen in een verlammende angst voelde ik mezelf langzaamaan steeds verder afglijden. Ik sleepte mezelf door de dagen heen en voelde mezelf verloren en alleen. Iets wat ik al lange tijd niet zo intens en langdurig had gevoeld.  

Als het moeilijk wordt is mezelf terugtrekken en isoleren hetgeen wat ik van nature doe. Een afweermechanisme wat in een ver verleden vast wel van toegevoegde waarde is geweest, maar wat mij nu niet langer meer dient in het leven en ervoor zorgt dat ik juist weg beweeg van mijn onderliggende behoefte. De behoefte om te delen en te verbinden. Gelukkig lukt het mij inmiddels steeds sneller om vanuit een helicopterview naar mezelf te kijken, mezelf bewust te worden van mijn afweermechanisme, de onderliggende behoefte helder te krijgen en uiteindelijk tot actie over te gaan om de vicieuze cirkel  daadwerkelijk te doorbreken.

De actie in deze leidde mij naar het nog een keer bijwonen van de workshop met Hart & Brein naar heling van Anouk Bindels. Na overleg hierover met Anouk wist ik 2 dagen van te voren de laatste ticket en kamer voor de overnachtingen te bemachtigen.

Terug op de prachtige plek bij Retraite Centrum Venwoude, de warme hartelijkheid van Anouk Bindels en haar team en de liefdevolle verbinding met de andere deelnemers voelde voor mij als een warm bad en thuiskomen bij mijn 2^e familie. 

Ik heb hierbij weer zoveel moois mogen ervaren. Bijzondere ontmoetingen en diepe gesprekken met gelijkgestemden, nieuwe inzichten, kennis, verdiepende meditaties, plezier, onder een heldere sterrenhemel zingend met elkaar rondom het knisperende vuur, het oude loslatend en het nieuwe verwelkomend. Het was heerlijk en helend om mezelf hier weer even in onder te dompelen en de kracht van onvoorwaardelijke liefde en echt samen te mogen ervaren.

Ik heb mezelf hierdoor opgeladen met positieve energie, ben terug in mijn eigen kracht gekomen en het heeft mij met vertrouwen weer terug mijn eigen pad op gestuurd.

        

 

 

Operatie

 

Lieve allemaal, de operatie is goed en vlot verlopen. Eierstokken zagen er goed uit, geen afwijkingen zichtbaar. Voor de zekerheid wordt dit nog opgestuurd naar de patholoog voor onderzoek inclusief wat afgenomen buikvocht.  Over twee weken krijg ik de uitslag hiervan. Ik lig nu nog op de dagbehandeling en wacht nog even op de komst van de gynaecoloog. Daarna zal ik naar huis mogen. Ik voel mezelf nog een beetje suf en vermoeid, maar de pijn is zeer goed te handelen tot nu toe. 🙏

Opgelucht en dankbaar dat deze stap nu achter de rug is.

Bedankt voor al jullie lieve, warme woorden en de brandende kaarsjes. 🕯️

Liefs van mij! 💕

 

 

Medische update

 

Lieve allemaal,

Zoals afgesproken werd ik afgelopen middag gebeld door de gynaecoloog van het UMC. Uitslag van het uitstrijkje was gelukkig goed. Mede hierdoor groen licht gekregen voor het ondergaan van de operatie. De wachtlijst bij het UMC is echter te lang, kan wel oplopen tot een jaar wachttijd. Om deze reden is er vanuit het UMC contact gelegd met een gynaecoloog van het ETZ in Tilburg waar ik vorig jaar al voor een oriënterend gesprek ben geweest. De wachtlijst is daar aanzienlijk korter. Ik heb er dan ook voor gekozen om mezelf in Tilburg te laten opereren. Ik zal op kort termijn een oproep krijgen voor een consult en zal vervolgens op de planning worden gezet voor de operatie.

Het voelt voor mij nog steeds als de juiste keuze waardoor ik  mezelf er heel ontspannen bij voel. Op naar de volgende stap! 🙏🍀

Liefs van mij! 💕

 

 

I WILL BE GENTLE WITH MYSELF

 Gentle With Myself

I WILL BE GENTLE WITH MYSELF

Bovenstaande tekst is van een nummer van Karen Drucker die ik voor het eerst hoorde tijdens een HealCamp van Anouk Bindels die ik eind juli heb bijgewoond. Een zeer bijzondere en diepe ervaring waar ik graag een keer meer over deel voor de liefhebbers.

Deze tekst raakte mij zeer diep en de tranen rolde over mijn wangen toen ik het hoorde. De tekst deed mij weer eens beseffen hoe belangrijk het is om niet alleen zacht en teder te zijn voor een ander, maar vooral ook voor mezelf en ik realiseerde mijzelf daarbij dat je vanuit zelfliefde en eigenwaarde pas echt diepgaand kunt veranderen. Het bracht mij ook weer even in contact met een diepe basisovertuiging die ik lang met mezelf heb meegedragen en waardoor ik mijzelf en mijn leven behoorlijk heb geteisterd. De overtuiging dat ik in essentie niet goed genoeg ben. Een vrij universele basisovertuiging denk ik, die vermoedelijk vele mensen wel bij zichzelf zullen herkennen.

Het zorgt voor veel ruis in je hoofd en geeft de innerlijke criticus vrij spel om eindeloos tegen jou tekeer te gaan... Het zijn de innerlijke stemmetjes die zeggen dat je te dik/te dun bent, te groot/te klein, te slim/te dom en ga zo maar door... Het zorgt ervoor dat je jezelf voortdurend vergelijkt met de ander en je jezelf ten alle tijde de mindere voelt, het laat je JA zeggen, terwijl je NEE bedoelt en als je dan NEE zegt, dan MOET dat zeker wel een gegronde reden hebben. Opkomen voor je eigen behoeftes is immers uit den boze...

Om jezelf nog een klein beetje bestaansrecht te geven ga je vooral zorgen voor de behoeftes van de ander, jezelf aanpassen als een kameleon, pleasen, veelvuldig om bevestiging vragen, lach je vriendelijk terwijl je diep van binnen eigenlijk huilt en raak je de verbinding met je ware zelf stukje bij beetje steeds meer kwijt... Het nummer Ze lacht, maar ze huilt van Maan beschrijft dit heel mooi.

Het wordt dan steeds moeilijker om nog te voelen wie jijzelf werkelijk bent, wat jouw eigen behoeftes zijn en hierdoor weet je niet meer hoe je de zorg en liefde die je als zo vanzelfsprekend aan de ander geeft, ook aan jezelf kunt geven.

Praten over mijn gedachten en gevoelens heb ik altijd wel gekund, maar als ze mij jaren geleden in therapie vroegen wat ik ZELF NODIG had viel ik helemaal stil... Ik had werkelijk geen idee...

Mijn levensuitdaging geeft mij opnieuw de kans om stukje bij beetje weer terug in verbinding te komen met mezelf, mijn eigen behoeftes te voelen, te erkennen en hier ook naar te handelen.

Het betekent niet dat mijn innerlijke criticus er nooit meer is, het betekent wel dat ik op het moment dat deze kritische stemmen de kop op steken, ik heel goed besef dat ik ALTIJD een KEUZE heb. De keuze om met deze destructieve gedachtes aan de haal te gaan of deze tijdig te signaleren, het te laten stoppen en in plaats van mezelf te blijven bekritiseren en te bestraffen, ZACHT, TEDER en LIEFDEVOL voor mezelf te zijn. Ik kies tegenwoordig steeds vaker en sneller voor dat laatste.

Het doet mij wederom ook weer beseffen dat niemand helemaal ongeschonden door het leven komt. Het leven is een voortdurend samenspel tussen het licht en het donker en tijdens de donkerste momenten van het leven is het de kunst om te leren dansen in de regen. 🌦️ Hetgeen jou overkomt in het leven kun je niet altijd beïnvloeden, de manier waarop je ermee omgaat gelukkig wel!

Lieve mensen, liefdevol zorgen voor de ander is fantastisch mooi en enorm belangrijk. Het maakt de wereld zeker een stukje aangenamer, maar vergeet alsjeblieft niet om ook LIEFDEVOL, ZACHT en TEDER voor jezelf te zijn! ❤️ Door onvoorwaardelijk van jezelf te houden, kun je ook onvoorwaardelijk van de ander houden en ontstaat er automatisch een ECHT en OPRECHT contact. 💞

Als het je interesse heeft gewekt, gun het jezelf dan eens om naar dit nummer te luisteren, jezelf te omarmen zoals je ook bij een ander zou doen die er even doorheen zit en echt even STIL te staan bij je EIGEN behoeftes.

Deel vooral met mij hoe je het hebt ervaren. Vind ik leuk, maar voel je niet verplicht. Je eigen gevoel volgen en daarmee trouw blijven aan jezelf is het allerbelangrijkste.

Liefs van mij! 😘

 

 

Dankwoord

 

Lieve allemaal,

Heel erg bedankt voor al jullie lieve, mooie en warme woorden als reactie op mijn twee laatste berichten.

Heel veel dank daarvoor! 🙏❤️

Liefs van mij! 💕

 

 

Medische update

 

Lieve allemaal, vanmorgen ben ik samen met Bart naar het UMC geweest voor een gesprek met een gynaecoloog.

Het doel van dit gesprek was om nogmaals een keer te bespreken of het mogelijk is om mijn eierstokken en eileiders te laten verwijderen ipv de rest van mijn leven de maandelijkse injecties Lucrin te krijgen om de eierstokken inactief te houden.

Deze vraag komt vanuit mijzelf omdat ik binnen de mogelijkheden die ik heb altijd de meest optimale en meest natuurlijke keuze wil maken voor mijn lichaam. Als mijn eierstokken en eileiders zijn verwijderd scheelt dit weer een medicijn die op  chemische wijze hetzelfde doel bereikt, namelijk de oestrogeen productie laten stoppen die in mijn geval zorgt voor groei van de tumoren. Gevoelsmatig geeft dit mijn lichaam dus weer wat meer rust. Ik zal dan wel de dagelijkse orale medicatie blijven gebruiken omdat deze op een andere wijze de oestrogeen spiegel nog verder laat dalen.

Ik krijg deze injecties nu een jaar toegediend en inmiddels is gebleken dat het goed zijn werk doet en de bijwerkingen meevallen. Overgaan tot een operatie is nu dus ook een logische vervolgstap in mijn situatie en daar kon de gynaecoloog zich ook volledig in vinden.

Na het gesprek waarin de voor en nadelen van deze keuze goed zijn besproken volgde er nog een gynaecologisch onderzoek waarbij vooral is gekeken naar de eierstokken. Deze waren heel erg geslonken doordat de productie nu stilligt. Voor de operatie is dat gunstig omdat ze dan makkelijker te verwijderen zijn. Daarnaast is er voor de zekerheid ook een uitstrijkje gemaakt. Ik krijg hier vrijdag 16 september de uitslag van.

Het is een relatief kleine ingreep waarbij dmv een kijkoperatie de eierstokken en eileiders worden weggehaald. Het zal waarschijnlijk een dagopname zijn of maximaal 1 nachtje slapen.

Gezien de lange wachtlijst in het UMC wordt er nog uitgezocht of ik in Utrecht geopereerd ga worden of in Tilburg. Hier krijg ik ook op vrijdag 16 september meer duidelijkheid over.

Ik wacht het rustig af, het heeft gelukkig geen haast. Vooral een fijn gevoel dat de volgende stap in mijn proces nu geregeld is. Dat geeft rust.

Liefs van mij! 💕

 

 

Uitslag CT- scan

 

Lieve allemaal, afgelopen dinsdag weer een controle CT scan gehad en vanmorgen de uitslag hiervan gekregen. Gelukkig weer een positieve uitslag! 🙏

Geen veranderingen zichtbaar ten opzichte van de vorige scan. Ontzettend opgelucht en wederom zeer blij en dankbaar hiervoor!

Veel liefs van ons! 💕

 

 

Uitslag CT- scan

 

Lieve allemaal, afgelopen maandag heb ik weer een controle CT scan gehad en net de uitslag hiervan ontvangen.

Gelukkig een positieve uitslag! Geen veranderingen zichtbaar t.o.v. de laatste scan in februari. De situatie is dus stabiel.

Zo blij en dankbaar!! 🙏

Liefs van mij! 💕

 

 

Dankwoord

 

Lieve allemaal,

Ik wil jullie via deze weg even allemaal enorm bedanken voor al jullie liefdevolle en hartverwarmende reacties gisteren. 🙏

Ondanks de moeilijke en kwetsbare periode die ik nu doormaak, voel ik mezelf ontzettend gedragen en gesteund door jullie warmte, oprechte interesse en betrokkenheid!

Regelmatig krijg ik van mensen terug dat ze zo weinig kunnen betekenen voor mij en mijn directe familie. Ik wil jullie bij deze heel graag meegeven dat er gewoon ZIJN voor mij, voor ons, zoals jullie doen, van onschatbare waarde is!

Het blijkt niet altijd nodig te zijn om wanhopig een oplossing proberen te vinden, iets praktisch te doen of de juiste woorden te vinden om van enorm grote betekenis te kunnen zijn.

En wat is nou eigenlijk het JUISTE in situaties als deze, wat soms gewoonweg niet te bevatten is voor ons als denkend mens....

Mijns inziens is het enige JUISTE, hetgeen wat uit jouw authentieke, unieke ZELF komt, jouw HART, dan is het altijd kloppend! ❤️

En dat kan en mag ook samen in STILTE zijn, het samen even NIET weten, want het gevoel en de KRACHT van SAMEN is zoveel meer dan ALLEEN! ✨

Lieve, lieve mensen, bedankt dat jullie er voor mij en mijn familie willen ZIJN! 💕

 

Uitslag CT- scan

 

Lieve allemaal,

Eindelijk een keer goed nieuws gekregen! 🙏

Afgelopen woensdag een CT scan gehad en net de uitslag gekregen.

Geen verdere uitzaaiingen gevonden en de uitzaaiingen die er zijn laten allemaal een beetje verkalking zien. Daaruit kunnen we opmaken dat de anti hormonale therapie voor nu in ieder geval aanslaat.

Behandeling blijft hierdoor ongewijzigd en over 3 mnd weer opnieuw een CT scan.

We zijn hierdoor weer even in een rustiger vaarwater terecht gekomen.

Zo ontzettend blij en dankbaar!!!!! ❤️

 

Diepste wens

 

Mijn diepste wens is dat in de nabije toekomst integrale zorg de norm zal zijn zodat deze zorg voor ieder mens toereikend is, dat polarisatie plaats maakt voor eenheid en verbondenheid, dat we als mens in plaats van tegenover elkaar naast elkaar gaan staan, de handen ineen slaan en elkaars krachten bundelen. 

Veel liefs van mij💕

Jij bent net als het geheel, zoveel meer dan de som der delen. Deel 2

 

Deel 2:

Nu sta ik aan de andere kant van de lijn, ben ik de patiënt en ervaar ik met momenten hetzelfde beklemmende gevoel zoals ik destijds als leerling verpleegkundige voelde. Kanker voelt voor mij namelijk ook niet als een toevallig noodlot, gewoon pech hebben of als een simpel foutje in de celdeling. Ik zie kanker als een hele complexe ziekte, een ziekte waar de conventionele zorg ook het echte antwoord niet op weet. Er zijn al veel effectieve behandelingen ontwikkeld, maar daarnaast tasten we nog vaak genoeg in het duister als het om deze ziekte gaat. Ook kanker vraagt mijns inziens om een holistische benadering. Kanker ontstaat niet zoals vele mensen denken door een enkele foute celdeling. Er is inmiddels bewezen dat ieder mens iedere dag kankercellen ontwikkeld, maar gelukkig ontstaan er niet iedere dag tumoren in het menselijk lichaam. De mens heeft namelijk een prachtig beschermingsmechanisme, zoals o.a. het immuunsysteem die bij een goede werking de foute cel traceert en opruimt voordat deze zich verder kan ontwikkelen. Zoals een integraal arts die ik gisteren voor het eerst bezocht zo mooi zei; "de ontwikkeling van kanker heeft net zoals b.v. bloemzaad vruchtbare grond nodig om zich te kunnen ontwikkelen en te kunnen groeien". Het is dus van belang om niet alleen het symptoom, de tumor/tumoren aan te pakken, maar juist ook het onderliggende milieu waardoor de kanker zich heeft kunnen ontwikkelen. Ik ben dan ook een groot voorstander van integrale zorg, waarbij de conventionele zorg zich richt op het bestrijden van de symptomen en de complementaire zorg zich richt op het zo breed mogelijk inzetten op ondersteuning van de algehele gezondheid zodat er een zo optimaal mogelijk milieu gecreëerd wordt waar kankercellen niet kunnen gedijen.

En juist hier wringt de schoen omdat dit in Nederland nog niet volledig wordt erkend en jouw bewegingsvrijheid hierin als patiënt vaak wordt beperkt.

Wil je als patiënt je vleugels uitslaan om over de muren van het ziekenhuis heen te kijken om jouw conventionele behandeling d.m.v. complementaire geneeswijzen te ondersteunen, dan ben je in de meeste gevallen genoodzaakt om dit buiten de weet van de conventionele zorg om te doen.

Een zeer beklemmende situatie als je open en transparant in het leven wilt staan en een harmonieuze relatie met je hoofdbehandelaar van groot belang vind.

Dit gegeven heeft mij de laatste periode echt wel even op een dwaalspoor gezet, niet wetende wat te doen omdat welke weg ik ook zal inslaan, het sowieso botst met mijn belangrijkste kernwaarden.

Ik heb mezelf toegestaan om even pas op de plaats te maken, mezelf terug te trekken en mezelf daarbij gewoon eventjes in niemandsland te begeven.

Mede door een lieve, trouwe vriendin van mij die nog niet van mijn zijde is geweken sinds de eerste diagnose, ben ik tot het besluit gekomen dat ik vooral TROUW wil blijven aan mezelf, gehoor wil geven aan hetgeen mijn intuïtie mij influistert en het pad wil volgen die voor mij als kloppend voelt. ❤️

 

Jij bent net als het geheel, zoveel meer dan de som der delen. Deel 1

Lieve allemaal,

Deel 1:

Onderstaande tekst voelt voor mij al voor lange tijd kloppend. Het moment waarop ik hier voor het eerst bij stilstond was tijdens mijn eerste stage als leerling verpleegkundige op de afdeling chirurgie in het ziekenhuis. Voordat ik aan de opleiding verpleegkunde begon had ik als ideaalbeeld om na mijn opleiding in het ziekenhuis te gaan werken. Ik merkte echter al snel dat ik mezelf gevangen voelde zitten in lineair denken, hiërarchie, vaste protocollen, tijdsdruk en geen oog hebben voor het holistische mensbeeld, de mens zien achter de symptomen in al haar facetten. Voor mij voelde het heel onnatuurlijk aan om de mens niet als geheel te zien en als dusdanig te behandelen, maar in plaats daarvan de mens als het ware in kleine stukjes te knippen en daardoor heel symptomatisch te behandelen. Zo herinner ik mezelf nog een casus waarbij een vrouw na een operatieve ingreep een levensbedreigende buikaneurysma ontwikkelde. Toen het gevaar geweken was en deze vrouw weer terug naar de afdeling werd gebracht, zag ik de enorme angst nog in haar ogen. Ik voelde heel sterk dat ik bij haar wilde zijn en ruimte wilde geven aan haar gevoelens van angst en verdriet. Ik ging naast haar op het bed zitten, pakte haar hand vast en luisterde aandachtig naar haar verhaal. Helaas werd dit niet gewaardeerd door mijn collega's, het behoorde immers niet tot mijn takenpakket. Intuïtief voelde ik aan dat dit niet de juiste weg was voor mij en dat ik mezelf op die manier niet tot de verpleegkundige zou ontwikkelen die ik diep van binnen graag wilde zijn. Kort daarna kwam ik in aanraking met een heel ander werkveld door een praktijkexamen voor het vak Psychiatrie en rolde ik via een aanbod van de examinator de geestelijke gezondheidszorg in. Ook daar wordt er gewerkt met protocollen en min of meer vaststaande behandel- trajecten, maar binnen deze kaders kreeg ik als verpleegkundige veel meer speelruimte om de mens achter de symptomen te zien, het klachtenpatroon vanuit verschillende invalshoeken te bekijken, een diepgaande vertrouwensband op te bouwen en daardoor de diepere, onderliggende lagen aan te kunnen raken. Dit bracht mij veel rust, een gevoel van dankbaarheid en het besef dat ik na een lange zoektocht eindelijk op mijn ware bestemming was aangekomen.

 

Beste wensen voor 2022

 

Lieve allemaal,

Ik wil jullie allemaal een heel gelukkig & gezond nieuwjaar toewensen waarin al jullie hartenwensen in vervulling mogen gaan! ✨

Daarnaast wil ik jullie allemaal enorm bedanken voor de support, steun, liefde en warmte die jullie mij in 2021 hebben gegeven. In één woord HARTVERWARMEND! ❤️

Ik heb mezelf heel verbonden gevoeld en dat is enorm helpend als je een proces doormaakt wat met momenten als heel eenzaam voelt...

Ik kijk samen met mijn gezin en familie terug op een zeer bewogen jaar. Hetgeen waarop we hoopte dat het niet zou gebeuren werd helaas toch waarheid. Deze waarheid was hard, pijnlijk en ontzettend verdrietig en steeds als de storm leek te gaan liggen, stak deze tegen alle verwachtingen in toch weer de kop op...

Dit heeft veel gevraagd van mijn veerkracht en doorzettingsvermogen. Steeds weer vallen...maar ook weer opstaan, de lichtpuntjes blijven zien en doorgaan.

Hierin heb ik ook hele mooie dingen mogen ontdekken, mezelf beter leren kennen en waarderen en een bijzondere groei doorgemaakt. Naast het verdriet voel ik dan ook een grote dankbaarheid voor wat dit proces mij tot nu toe ook heeft gebracht en geleerd.

De laatste uitslag heeft mij opnieuw weer even in een diep, donker dal gebracht. Even wist ik niet meer hoe ik mezelf moest verhouden tot het leven. De dood, waarvan ik dacht dat deze nog lang diep verscholen in de bosjes op de loer zou blijven liggen, kwam opeens gevaarlijk en venijnig dichtbij... Dit overweldigde mij zo, dat er een moment is geweest dat ik mezelf hier aan over wilde geven, geen andere uitweg meer zag... Dit gevoel was kil, koud, benauwend en zeer beangstigend...

Gelukkig is dit van zeer korte duur geweest. Toen ik mijn ogen opende op de 2e dag na de uitslag heb ik een hele bewuste keuze gemaakt. De keuze om opnieuw op te staan, het leven weer vol en hoopvol aan te gaan en goed voor mezelf te blijven zorgen. ❤️

Ik heb hierbij de dood mijn rug toegekeerd, ben weer opnieuw op onderzoek gegaan, kijkend naar eventuele andere mogelijkheden ipv naar wat niet (meer) mogelijk is.

HOOP doet LEVEN en ik heb nog zoveel om voor te leven!

Lieve mensen, laten we proosten op het leven en een hoopvol fris nieuwjaar met weer nieuwe mogelijkheden en kansen. Alles ligt immers nog open. 🍀

Veel liefs van mij! 💕

 

Uitslag CT- scan

 

Lieve allemaal,

Helaas geen goede uitslag gekregen... Er zijn tegen alle verwachtingen in 3 nieuwe uitzaaiingen in mijn botten vastgesteld...🥲

1 in mijn halswervel, 1 net onder mijn bh bandje en 1 in het bekken aan de rechterzijde.

Voor nu afwachtend beleid hoe dit zich nu verder gaat ontwikkelen. Over 6 wk opnieuw een CT scan. De oncoloog gaat ook nog in overleg met het AVL om te bespreken hoe zij hierover denken.

Heel erg geschrokken en zeer verdrietig zijn wij...🥲

Liefs van mij. 💕

 

Medische update

 

Lieve allemaal,

Het is alweer even geleden dat ik een update heb gestuurd. Hierbij even een praktische update over mijn fysieke gezondheid en de medische afspraken/behandelingen die ik in de afgelopen periode heb gehad en die nog gepland staan.

De volgende afspraken/ behandelingen heb ik afgelopen maand gehad:

* 1e infuus met het medicijn Zometa om mijn botten te versterken. Door de anti hormonale therapie heb ik een verhoogde kans op het ontwikkelen van osteoporose. Ze zetten deze therapie daarom uit voorzorg in en deze wordt iedere 3 mnd herhaald. De oncoloog had mij erop voorbereid dat ik hier vooral de 1e keer flink ziek van kon worden. Het is mij uiteindelijk erg meegevallen. Ik heb mezelf 1 1/2 dag niet lekker gevoeld. Vooral last gehad van koorts, hoofdpijn en kiespijn.

* Gesprek met gynaecoloog gehad over mijn wens om mijn eierstokken te laten verwijderen ipv de maandelijkse injecties met Lucrin om mijn eierstokken stil te leggen. Er zijn verschillende redenen voor deze wens. Zo is voor mij het gebruik van de anti hormonale therapie onomkeerbaar en kies ik voor mijn lichaam dan liever een zo natuurlijk mogelijke optie.  Ik heb een goed gesprek gehad en de bereidheid vanuit de gynaecoloog om mij te opereren. Ik heb echter even bedenktijd gevraagd, o.a omdat de gynaecoloog niet met zekerheid kon zeggen of de bijwerkingen gelijk aan nu zullen blijven. Tot op heden ervaar ik namelijk gelukkig nog steeds zeer weinig bijwerkingen, alleen opvliegers. Ik blijf voor nu voorlopig nog even de maandelijkse injecties gebruiken en kan op ieder moment alsnog besluiten om mijn eierstokken te laten verwijderen.

* 2e controle bij orthopedisch chirurg. Er is weer een controle foto gemaakt met aansluitend een gesprek. Er waren geen veranderingen zichtbaar op de foto wat betekent dat het goed is. Daarnaast was de orthopedisch chirurg zeer tevreden over het goede herstel van mijn rug. Ik hoef voor mijn rug niet meer terug te komen voor een controle, alleen contact opnemen mochten er opnieuw twijfels/klachten ontstaan. Hiermee is het orthopedische stukje nu afgesloten.

* Bloed geprikt op algeheel bloedbeeld, oestrogeen spiegel, tumor marker en nierfunctie. Nierfunctie is om te bepalen of ik 13 dec contrastvloeistof mag krijgen voor de CT scan. Hier nog geen uitslag van gekregen.

* Morgenmiddag krijg ik voor het eerst sinds de 2e diagnose een CT scan van mijn gehele romp om na te gaan of er geen verdere uitzaaiingen in mijn organen zijn ontstaan. Deze scan zal iedere 3 mnd herhaald gaan worden.

* Woensdag 15 dec krijg ik in de namiddag van de oncoloog de uitslag van het bloedonderzoek en de CT scan.🤞

Een spannende week! Hopelijk mag de uitslag positief zijn en kan ik met rust en vertrouwen dit jaar afsluiten en een mooi nieuw jaar tegemoet gaan. 🍀

Ik zal de uitslag zo snel mogelijk met jullie delen.

Veel liefs van mij! ❤️

 

Eerst was het leven mij gegeven, nu is iedere dag mij gegeven

 

Lieve allemaal,

"Eerst was het leven een gegeven, nu is iedere dag mij gegeven." 

Deze zin sprak Linda Hakeboom (documentairemaker en lotgenoot) vorig jaar uit tijdens een interview op tv.

Deze zin raakte mij diep en is voor mij nu ook zo ontzettend WAAR...

Vanaf het moment dat ik de dood recht in de ogen heb gekeken en weet dat deze nog ergens diep verscholen in de bosjes op de loer ligt, is mijn perspectief op het leven radicaal veranderd, alsof ik een diepere laag van het leven heb aangeraakt. Alles ervaar ik sindsdien grootser en intenser, als een klein kind die alles voor de eerste keer beleefd, vol enthousiasme en verwondering.

Ogenschijnlijke problemen zijn naar de achtergrond verschoven en aan zowel het verleden als de toekomst hecht ik veel minder waarde. De KRACHT van het NU is hetgeen wat is overgebleven en wat er werkelijk nog toe doet.

In mijn leven heb ik menig boek gelezen over dit onderwerp en heel wat cursussen door geploeterd, met een groot verlangen om de KRACHT van het NU meer in mijn leven toe te laten. Ik heb deze staat van zijn echter nooit kunnen bereiken....en nu...is het er gewoon, zonder enige moeite als een onverwacht cadeautje op mijn levenspad.

Sinds ik heb ervaren dat je veel kunt verliezen in het leven, je autonomie als mens even volledig kwijt raakt, daarna niets meer vanzelfsprekend is. Geluk en dankbaarheid zitten nu in hele kleine dingen en in iedere kleine stap die ik zet.

Ik herinner mezelf nog goed hoe het voelde om na de operatie weer voor de eerste keer op de rand van het bed te kunnen zitten. De fysiotherapeut moest mij hierbij helpen en ik voelde daarbij een helse pijn in mijn rug. Ik kon het wel uitschreeuwen van de pijn, maar in plaats daarvan voelde ik juist een glimlach op mijn mond verschijnen en voelde ik een golf van dankbaarheid en blijdschap door mijn lichaam gaan. Ik was zo verwonderd over het feit dat dit weer mogelijk was en mijn benen nog functioneerde.

En zo was het met alles wat ik weer voor de eerste keer mocht ervaren. De eerste wankele stapjes achter een rollator, de eerste warme stralen van de douche op mijn huid, de eerste zonnestralen.... alles even mooi, bijzonder en intens.

Ik kan inmiddels voelen dat ik door deze situatie door een diepgaand veranderingsproces ben gegaan.

Als ik nu terugkijk op mijn eerdere leven dan realiseer ik mezelf weer des te meer dat ik heel wat af gestoeid heb met het leven, maar bovenal met mezelf.... In mijn beleving schortte er van alles aan mij, zowel innerlijk als uiterlijk.

Schaamte en minderwaardigheid waren gevoelens die ik jaren lang dagelijks met mij meedroeg. Altijd afhankelijk van de buitenwereld, van de bevestiging en goedkeuring van een ander om mezelf enigszins oké te kunnen voelen, mijn plaats in te mogen nemen in het leven. Uit gewoonte zei ik bijna overal "sorry" voor en op het moment dat ik mezelf dat realiseerde besefte ik dat ik daarmee eigenlijk bedoelde "Sorry dat ik besta, ik ben het niet waard om gezien en gehoord te worden". Ik bombardeerde mezelf dagelijks met negatieve en kritische gedachten over mijzelf, maakte mezelf met momenten onzichtbaar en voelde me daardoor vaak diep ongelukkig...

En juist nu...nu mijn 'ziek zijn' zijn sporen duidelijk heeft nagelaten en ik hier iedere dag voor de spiegel mee wordt geconfronteerd, bekijk ik mezelf met hele andere ogen. Als ik mezelf nu in de ogen kijk, zie en voel ik pas echt wie ik werkelijk diep van binnen ben en voel ik echte zelfacceptatie.

Dit gaat voorbij de grenzen van uiterlijkheden, prestaties, bezit of wat dan ook... en voelt als eindelijk thuis komen bij mezelf. ❤️

In plaats van de bevestiging en goedkeuring buiten mezelf te zoeken, geef ik nu deze bevestiging en goedkeuring aan mezelf, steek ik nu ook mezelf de helpende hand toe en sta ik mezelf toe om hier te mogen zijn, mijn plaats echt in te nemen. Het mooiste cadeau wat ik mezelf ooit heb kunnen geven.

Iedere dag dat ik mijn ogen weer open, ben ik enorm dankbaar voor de nieuwe dag die mij gegeven is, dat ik hier mag zijn en het leven weer mag proeven, ruiken, zien en voelen. 🙏

Ik voel tot in iedere cel van mijn lijf dat ik hier nog niet klaar ben, dat ik nog heel veel heb om voor te leven en nog veel dromen heb te verwezenlijken.

Ik zeg nu vol overgave JA tegen het LEVEN en JA tegen MIJZELF. ✨

Lieve mensen, ben alsjeblieft blij en dankbaar met wie jij als mens werkelijk bent en wees lief voor jezelf. 💕

Jouw ware zelf is immers altijd de beste en mooiste versie van jezelf, vergeet dat nooit...🌸

Veel liefs van mij! 😘

 

 

Medische update

 

Lieve allemaal,

Afgelopen middag kreeg ik een telefoontje van de oncoloog voor de bloed- uitslag.

Er is geprikt op de nierfunctie, leverfunctie, algeheel bloedbeeld, tumor markers en het oestrogeen gehalte.

Gelukkig waren alle waardes goed!!! 🙏Tumor markers waren dus gelukkig ook normaal en het oestrogeen gehalte wordt voldoende onderdrukt, is laag genoeg. Er hoeft daardoor niets gewijzigd te worden aan de anti hormonale therapie.

YES, even een positief bericht tussen al het slechte nieuws door, dat geeft weer even ademruimte en goede moed!🍀

Nu even lekker genieten van onze herfstvakantie!

Liefs van mij! 💕

 

Persoonlijke update

 

Lieve allemaal,

Zoals beloofd nog even een vervolg op het eerdere bericht van vanochtend.

Na afloop van het gesprek met de oncoloog  gisteren zijn Bart en ik even een broodje gaan eten in het restaurant van het ziekenhuis. Op het moment dat wij daar zaten, zei ik plotseling tegen Bart "Het klinkt misschien vreemd na alles wat we net gehoord hebben, maar ik voel mezelf nu heel kalm en vredig."

Ik kom er tijdens dit proces achter dat het mij steeds sneller lukt om te schakelen en mezelf te verzoenen met dat wat is... In plaats van verzet, laat ik mezelf steeds vlotter meevoeren met de stroom van het leven en lijkt ANGST steeds meer plaats te maken voor OVERGAVE en VERTROUWEN.

Ik probeer dan ook mijn ziekte niet langer meer als vijand te zien, iets waar ik zo snel mogelijk vanaf moet, iets waar ik TEGEN moet VECHTEN, iets wat mij boos maakt, verdrietig, machteloos en angstig...

Als ik dit wel zou doen, dan zou ik mezelf gevoelsmatig tegen mijzelf, mijn eigen lichaam keren, iets wat ik in andere situaties in mijn leven al veel te vaak heb gedaan... 

In mijn beleving zou dit ook echte heling en genezing alleen maar meer in de weg staan.

Het zit nu eenmaal in mij en het is daardoor een onderdeel van wie ik nu als mens ben.

Ik kies er nu daarom heel bewust voor om juist de samenwerking aan te gaan met mijn lichaam, met mededogen en liefdevolle aandacht te kijken naar wat er zich in mij afspeelt, mezelf bij te staan, te omarmen en steeds opnieuw af te stemmen op wat ik echt nodig heb in mijn leven.

Het klinkt misschien vreemd, maar het voelt eigenlijk heel veilig en vertrouwd om zo dichtbij mezelf te staan. Zo dichtbij ben ik nog niet eerder geweest...

Wat er ook gebeurd, ik heb mezelf nu de belofte gedaan om mezelf nooit meer in de steek te laten en mezelf in ieder geval nooit op te geven!

En natuurlijk, als ik de mogelijkheid zou hebben om dit alles terug te draaien, zou ik het direct doen, maar deze mogelijkheid is er gewoonweg niet...

Ik kan er daarom maar beter open, vriendelijk en kalm voor gaan staan, mezelf eraan overgeven zonder oordeel en zonder tegenwerking...

Daarnaast weet ik diep van binnen dat een menselijk lichaam van nature altijd in balans wil zijn. Iedere seconde worden er in ieders lichaam miljoenen wonderen verricht om alles in goede banen te leiden, jou in LEVEN te houden!! 🙏Ook mijn lichaam wil dat en doet daar iedere dag zijn uiterste best voor... Iets waar we in ons dagelijks bestaan niet vaak bij stilstaan, maar wat wel degelijk zo is. Ik sta nu iedere dag stil bij deze magie en de onvoorstelbare KRACHT van ons lichaam en heb daar steeds meer diep respect en bewondering voor!

Het klinkt cliché, maar het blijkt maar weer dat er ook zoveel moois uit te halen valt. Ik ken mezelf inmiddels beter dan ooit, voel mezelf rijker dan ooit, ben dankbaarder dan ooit en heb mezelf nog nooit eerder zo verbonden gevoeld met mezelf en het leven. Ik durf hetgeen mij nu overkomst steeds meer te gaan zien als een mooie leerervaring op mijn levenspad...Iets wat mij alleen maar zal laten groeien in dit leven, in wat voor opzicht dan ook.

Lieve mensen, koester je lichaam en het leven iedere dag weer opnieuw. Jouw lichaam werkt voor jou...nooit tegen jou, echt waar!!

Veel liefs van mij! 💕

 

Persoonlijke- medische update

 

Lieve allemaal,

Gisteren heb ik mijn afspraak bij de oncoloog gehad. De oncoloog was bij binnenkomst blij verrast dat ik weer zo vlot binnen stapte en ik er naar omstandigheden er zowel fysiek als mentaal weer goed bij zat. Bij aanvang van het gesprek voornamelijk geëvalueerd hoe het tot nu toe met mij gaat, of ik nog veel pijnklachten ervaar en van welke eventuele bijwerkingen ik last heb. Tijdens het gesprek kwam o.a naar voren dat ik bij het eerste gebruik van de antihormonale therapie veel last van opvliegers heb gehad, maar dat deze daarna weer sterk zijn afgenomen. De oncoloog heeft naar aanleiding daarvan het besluit genomen om direct bloed te laten prikken om na te gaan of mijn oestrogeen spiegel wel laag genoeg is. Mocht deze nog te hoog zijn, dan zou dit betekenen dat de anti hormonale therapie onvoldoende werkt en komt er mogelijk nog een andere vorm van antihormonale therapie extra bij. Blijkt de oestrogeen spiegel wel mooi laag te zijn, dan heb ik gewoon geluk dat ik tot nu toe zeer weinig bijwerkingen ervaar.🍀Daarnaast zijn ook de tumor markers geprikt. Ik krijg hier vandaag of volgende week de uitslag van. 🤞

Na het lichamelijk onderzoek waarbij alles oké was, vertelde de oncoloog dat ik begin december een CT scan zal krijgen en er ook weer opnieuw bloed geprikt zal worden. Dit zal vanaf dan iedere 3 mnd herhaald gaan worden. Ik stelde daarop de vraag waarom er niet gekozen is voor een PET scan, gezien je daar eventuele uitzaaiingen veel eerder op kunt zien en deze scan een stuk nauwkeuriger is. De oncoloog antwoordde hier als volgt op; " In jouw situatie wil je helemaal niet te vroeg opsporen."

BAM!! Die kwam heel hard binnen.... Op dat moment realiseerde ik mezelf weer even heel goed hoe het er werkelijk voor staat en wat de consequenties zijn als de ziekte zich verder ontwikkelt....

De oncoloog reageerde overigens heel meelevend op mijn reactie, waarbij zij ook zei dat dit als arts makkelijk is om te zeggen, maar dat dit voor de patiënt heel anders is en ik een manier moet zien te vinden om hiermee om te gaan...

De oncoloog heeft ook uitgelegd waarom je in mijn situatie niet te vroeg op wil sporen. Mocht er in de toekomst nog een uitzaaiing tevoorschijn komen, dan kan deze niet meer lokaal worden behandeld, zoals nu wel is gedaan d.m.v bestraling. Ik ben op dat moment aangewezen op een andere vorm van antihormonale therapie of chemo. Ook blijkt er volgens de oncoloog dan ook juist geen haast te zijn om snel te gaan behandelen omdat ze anders te snel door de overige behandel opties heen zijn.

Pffff, dit was zwaar om aan te horen en voelde zo tegen de natuur van de mens in...De drang om dit te overleven is immers zo enorm groot. Het is soms niet te bevatten dat er in deze tijd met zoveel kennis, kunde en nieuwe ontwikkelingen er in sommige situaties nog steeds geen echte oplossingen zijn...

Een beklemmend, nijpend gevoel overviel mij en tegelijkertijd het volle besef dat dit is wat het is...

Er is geen keuze...
De enige optie die overblijft is accepteren, hoop en moed blijven houden, even slikken en vervolgens met opgegeven hoofd weer doorgaan, VOL het LEVEN weer in!!

Binnenkort krijg ik nog een oproep vanuit het ziekenhuis om een botverharder via het infuus toegediend te krijgen. Dit infuus zal ik vanaf dan iedere 3 mnd krijgen. De reden hiervoor is dat ik een verhoogde kans heb op het ontwikkelen van osteoporose door de anti hormonale therapie. Met dit infuus wordt dit zo goed als mogelijk voorkomen. Er is mij verteld dat je er de eerste keer echt flink ziek van kunt worden, maar daarna gelukkig niet meer.

We zullen zien!

Gezien de grootte van dit bericht, zal ik in een volgend bericht laten weten hoe ik deze pittige boodschappen verwerk en hier mentaal gezien mijn weg in vind.

Tot snel! 💕

 

Medische update

 

Lieve allemaal,

Even een praktische update over mijn gezondheid dit keer.

Afgelopen dinsdag ben ik bij de orthopedisch chirurg geweest voor de eerste nacontrole (6 wk na de operatie). Er is eerst een controle foto gemaakt en aansluitend kreeg ik een gesprek met de chirurg. De controle foto was goed. Er waren geen veranderingen zichtbaar wat betekent dat de constructie nog netjes op zijn plaats zit en waarschijnlijk al deels is ingegroeid in het bot. Tijdens het gesprek kreeg ik tegen mijn verwachting in al toestemming om alle normale alledaagse activiteiten weer op pakken. Super blij mee!! Sinds 2 weken gebruik ik ook helemaal geen pijnstilling meer en dit gaat buitengewoon goed. Afgelopen woensdag ben ik voor de tweede keer naar de fysiotherapeut geweest. Dit keer al heel wat verschillende kracht en balans oefeningen gedaan. Zo dankbaar en bevrijdend voelt het om je lichaam weer steeds meer te kunnen bewegen en belasten na zo'n lange tijd. Wonderbaarlijk om te ervaren dat mijn lichaam toch weer weet te herstellen na alle ingrijpende gebeurtenissen.

De anti hormonale therapie verloopt tot nu toe ook boven verwachting goed. De enige bijwerking die ik tot dusver ervaar zijn opvliegers in de avond en nacht. Niet fijn, maar prima te doen voor mij gezien er vele ernstigere bijwerkingen mogelijk zijn. Nog wel even afwachten wat het op de langere termijn gaat doen.

Volgende week donderdag heb ik voor het eerst sinds de operatie weer een afspraak staan bij de oncoloog. Dit zal vooral een evaluerend gesprek zijn. Naar verwachting zal ik ergens begin november weer een algehele scan krijgen om te checken of er (nog) geen verdere uitzaaiingen zijn ontstaan. Super spannend, maar ik vind het wel belangrijk dat ik vanaf nu regelmatig gecheckt ga worden zodat de behandeling eventueel tijdig bijgesteld kan worden. Nu vooral hopen dat de behandelingen goed aanslaan en verdere sores mij bespaard gaat blijven...🍀

Nu ben ik vooral volop aan het genieten van mijn toegenomen vrijheid en zelfstandigheid. Autorijden, fietsen, lange wandelingen maken.... Het mag allemaal weer, HEERLIJK!!! 🙏

Kom maar op LEVEN, ik heb je zo gemist, ik ben er  klaar voor en heb er weer zoveel zin in!!

Liefs van mij!! 💕

 

De kunst van het loslaten

 

Lieve allemaal,

In de schaduwkanten van het leven, liggen soms de mooiste levenslessen verborgen. Ik heb inmiddels in deze situatie meerdere lessen geleerd, maar als ik er 1 uit zou moeten kiezen, dan is het wel            "de kunst van het loslaten".

De mensen die mij goed kennen, weten dat ik altijd een enorme control freak ben geweest.... Ik hield het liefst zelf de touwtjes in handen, hield het liefst zelf de regie en stond graag zelf aan het roer van mijn leven. Dit uitte zich door een onderliggende, allesoverheersende ANGST. Alsof de wereld als een kaartenhuis in elkaar zou storten als ik de touwtjes eens een keer wat zou laten vieren.

Nu kwam ik geheel onverwacht in een situatie terecht waarbij ik noodgedwongen het roer over moest geven aan iemand anders.... Niet voldoende kracht hebbende om diegene van zijn plaats te verdrijven en er zelf weer achter te gaan staan, geen vluchtroutes meer, niet de ruimte om mezelf te verstoppen.....

Het enige wat overbleef was met knikkende knieën achterin de boot op een bankje te gaan zitten, mijn bevende handen de reling omklemmend als enig houvast...

Toekijkend hoe iemand anders achter het roer stond, toekijkend hoe donkere wolken zich boven mijn hoofd samenpakten, toekijkend hoe de kalme zee langzaamaan veranderde in een woeste zee, met steeds hoger wordende schuimende golven...

Ik heb gevoeld hoe de storm over mij heen raasde, de striemende regen op mijn huid en de hoge golven die mij overspoelde....

Het was alsof de tijd volledig opging in de chaos, alsof er geen einde meer aan zou komen... Ik heb mezelf hopeloos en machteloos gevoeld, alsof het allemaal geen enkele zin meer had...

Maar toen... op het moment dat ik de moed bijna had opgegeven, merkte ik langzaamaan op dat alles om mij heen opeens stiller was geworden. Ik opende heel voorzichtig mijn ogen en zag tot mijn grote verbazing dat de donkere wolken plaats hadden gemaakt voor een helderblauwe lucht, dat er een waterig zonnetje ☀️ zijn best deed om door te breken en dat de hoge, schuimende golven weer tot bedaren waren gekomen. Alles was mooi, kalm, vredig en zelfs de vogeltjes lieten weer heel voorzichtig van zich horen....

Ik heb mogen ervaren dat er echt STILTE NA DE STORM komt, dat er altijd weer een rustige fase aanbreekt na alle hectiek en het leven je weer even toelacht.

Ook als je noodgedwongen alles los moet laten en je jezelf over moet geven aan het beangstigende  onbekende...

In deze fase van rust is het tijd voor mij om de balans op te maken, alles weer even goed te overzien, te voelen waar ik behoefte aan heb en stapje voor stapje het mooie leven weer dapper tegemoet te treden.

Lieve mensen, GENIET van iedere dag die je gegeven is, het leven is zo mooi!!

Liefs van mij! 💕

 

Medische update

 

Lieve allemaal,

Weer even een update over mijn gezondheid.

Gisteren heb ik de laatste bestraling gehad van een reeks van 13. Aanstaande maandag krijg ik de 2e injectie weer voor het stilleggen van mijn eierstokken en dinsdag ga ik starten met de orale vorm van de anti hormonale therapie.

De laatste week bestraling is mij erg meegevallen. In de meeste gevallen is het zo dat de bijwerkingen toenemen, bij mij namen ze juist af. Minder extreme vermoeidheid en ook minder misselijkheid, alsof mijn lichaam eraan wende en eraan toegaf.

Ik had verwacht of in ieder geval gehoopt dat er vrij snel een scan zou volgen van mijn rug om na te gaan of de bestralingen goed zijn aangeslagen. Helaas kreeg ik vorige week van zowel de oncoloog als van de radiotherapeut te horen dat dit voorlopig geen enkele zin heeft. Ze spraken zelfs over een half jaar of langer om daar iets zinnigs over te kunnen gaan zeggen. De reden hiervan is dat de tumor in het bot (de wervel) zit en deze wervel inmiddels drievoudig beschadigd is door de breuk en verzakking, de operatie en de bestralingen. Hierdoor is het simpelweg niet te zien. Daarnaast werd mij ook duidelijk gemaakt dat het maximale gegeven is en er vanaf nu weinig ruimte meer is om er nog meer aan te gaan doen. Nog meer bestralingen met een hoge dosering geeft teveel kans op zenuwschade. Dit betekent dat het vanaf nu dus gewoon afwachten is en ik een hele onzekere tijd tegemoet ga. Afwachten of de tumor in mijn wervel tot stilstand is gekomen en blijft en of dat er geen verdere uitzaaiingen zullen ontstaan. Dit nieuws kwam bij mij als een mokerslag binnen omdat ik graag een klein beetje houvast zou willen hebben.

Het voelt voor mij als een zware, donkere onweerswolk die boven mijn hoofd hangt, waarbij ik in onzekere afwachting ben of en wanneer dan de onweersbui losbarst...... of dat tegen alle verwachtingen in de onweerswolk uiteindelijk toch aan mij voorbij gaat en plaats maakt voor een helderblauwe lucht en een stralende zon.☀️ Vrezend voor het 1e scenario en hopend op het 2e scenario is waar ik op dit moment sta en dat voelt heel kwetsbaar en beangstigend.

Ik heb sowieso opgemerkt dat ik sinds het fysiek weer beter met mij gaat, ik meer ruimte en tijd heb gekregen om na te denken over de situatie waar ik me nu in bevindt. Alsof ik nu pas echt goed overzie wat de gevolgen voor mijn verdere leven zullen zijn en dat is echt wel even slikken....

Mijn gedachten en gevoelens hierover uiten, het lezen van inspirerende boeken en teksten en hoop houden is waar ik nu mijn kracht uithaal en mij staande houdt.

Ik volg al een aantal jaren Piet van der Pluijm, een hele inspirerende, liefdevolle man die zich al jaren inzet voor innerlijke vrede. Iedere maand ontvang ik een digitale nieuwsbrief van hem, met deze maand als toepasselijke titel: Wat geeft jou hoop? Ik moet zeggen dat iedere letter van deze nieuwsbrieven mij altijd raken, maar er sprong voor mij 1 stukje tekst uit die ik graag ter afsluiting met jullie wil delen.

Hoop is datgene in ons, dat volhoudt, ondanks alle bewijzen van het tegendeel, dat er iets beter ons te wachten staat als we de moed hebben om ernaar uit te reiken, om ervoor te werken en om ervoor te vechten.
Barack Obama

Veel liefs, Elestra

Persoonlijke update

 

Lieve allemaal,

Nu zoals beloofd nog even een update over hoe ik de verschillende behandelingen tot dusver ervaar en hoe ik mezelf voel.

Allereerst is mijn rug goed herstellende van de operatie. De eerste periode na de operatie had ik nog een flinke zwelling in het wondgebied wat nog voor veel pijnklachten zorgden. Door de zwelling was er met momenten ook nog veel druk op de zenuwen waardoor ik weer even dezelfde klachten heb ervaren als voor de operatie. (Uitstralende pijn naar bil, heup en bovenbeen). Ik heb dit wel als heel beangstigend ervaren. De angst om weer dezelfde helse pijn te gaan ervaren zit diep geworteld heb ik daardoor gemerkt... Sinds de zwelling weg is, zijn deze klachten volledig weg en gaat het mobiliseren ook een stuk makkelijker, al zit ik nog aan veel leefregels vast. Het enige wat ik nu met momenten nog voel is meer een drukkend gevoel in mijn rug, vooral als ik lig. Ik ben langzaamaan de pijnstilling aan het afbouwen. Volledig afbouwen ga ik pas doen als de bestralingen zijn afgerond.

Van de anti hormonale therapie die deels is opgestart lijk ik nog weinig te merken. Het enige wat ik denk op te merken tot nu toe zijn soms opvliegers in de nacht. Ik ben benieuwd naar hoe het zal gaan als de orale medicatie er straks bij komt...

Van de bestralingen heb ik mezelf in het begin behoorlijk beroerd gevoeld. Vooral een onbeschrijfelijke vermoeidheid een paar uur na de bestraling en de gehele dag misselijk waardoor ik nog minder eetlust kreeg dan ik al had. Gezien mijn ondergewicht die is ontstaan sinds de diagnose was dit wel iets om alert op te zijn. Na overleg met de radioloog heb ik een medicijn voorgeschreven gekregen tegen de misselijkheid. Deze moet ik 1 uur voor de bestraling innemen en gebruik ik nu sinds 3 dagen. Sindsdien voel ik mezelf gelukkig beduidend beter en is de eetlust ook weer ietsje toegenomen.

Ik moet eerlijk zeggen dat het soms erg moeilijk was om te achterhalen wat nu waar vandaan kwam, gezien er meerdere behandelingen door elkaar heen lopen.

Het leek erop of dat mijn lichaam ongeveer een week geleden op de noodrem trapte en daarmee aangaf dat het echt even allemaal iets teveel was om te dragen...

Terugkijkend op wat mijn lichaam de afgelopen periode heeft moeten doorstaan, heb ik er des te meer respect voor. 🙏 Wonderbaarlijk wat een lichaam allemaal aan kan als er geen weg meer terug is... Vallen, opstaan en weer doorgaan en dat steeds weer opnieuw... Bizar hoe ongelooflijk veerkrachtig wij als mens zijn...

Tot een paar dagen geleden zat ik ter bescherming van mezelf vooral in de overlevingsmodus. Alsof ik vanachter een glazen wand alles op een afstandje bekeek... Daar kwam verandering in toen iemand mij een gevoelige vraag stelde over acceptatie. Toen brak ik weer voor het eerst sinds langere tijd en voelde ik hoe enorm veel verdriet er nog achter mij schuil gaat... Sindsdien sta ik weer volledig in verbinding met mijn gevoel en huil ik heel veel. Ik heb ervoor gekozen om mijn tranen vrijelijk te laten stromen en het er helemaal te laten zijn zonder oordeel.

Ik probeer nu de balans te vinden tussen het grote verdriet enerzijds en positieve, krachtige gedachten anderzijds. Dit voelt een beetje als een balancerende koorddanseres die voortdurend haar evenwicht probeert te bewaren...

Maar, i'm still standing!!

Veel liefs van mij! 💕